Parents’ Section

कबीर आणि ढोलू

कबीर आता ९ वर्षाचा झाला होता. तो खूप उंच झाला होता. त्याच्या आजीच्या खांद्याएवढा. (त्याला नेहमी आजीजवळ उभे राहून उंची मोजायला आवडे.)
नदीपलीकडील जंगलातील गोट्या हे माकडाचे पिल्लू कबीरचे घट्ट मित्र झाले होते. घराजवळील चुन्नु-मुन्नु कासवे व गोडुली ही स्नेल तर मित्र होतेच. कबीर नेहमी होडीतून नदीपलीकडे जंगलात जाई, गोट्याबरोबर भटके. त्याला आता जंगलाची, तेथील झाडांची, प्राण्याची ओळख होऊ लागली. जंगलाचे नियम वेगळे असत. गोट्या ते सांगे. कबीरला जंगल खूप आवडत असे.
त्या दिवशी गंमतच झाली. गोट्या आणि कबीर गप्पा मारत मारत जंगलात खूप आत गेले आणि त्यांना हत्तीचा कळप दिसला. दरीतील तळ्यावर ते पाणी प्यायला आले होते. कबीरला थोडी भिती वाटली. पण गोट्या म्हणाला, ‘मी या सर्वांना ओळखतो, तू घाबरु नको. मी तुझी पण ओळख करून देतो.’ त्या दिवशी कबीरला त्या कळपात एक छोटा दोस्त भेटला. ते हत्तीचे छोटे पिल्लू होते. पण तरीही केवढे मोठे! ते सारखे आईच्या खाली जाई. आई सोंडेने त्याला कुरवाळे. कळपात खूप हत्ती, हत्तीण, पिले होती.
कबीर व गोट्या जंगलात गेले की तळ्यावर जात. हत्तीचे पिलू पण तिथे खेळत असे. ते तिघे हळूहळू मित्र झाले. ते तळ्यात खेळत. पिलू सोंडेने कबीरवर पाणी फवारे. खूप मज्जा येई. गोट्या टुणकन उडी मारुन पिलावर जाऊन बसे. कबीरला मात्र ते जमत नसे. मग पिलू खाली बसे व कबीर त्याच्या पाठीवर जाऊन बसे. मग सर्वजण जंगलात फिरत. मज्जा येई.

हत्तीच्या पिलाच्या पाठीवरून फिरताना कबीरला खूप आनंद होई. ते गप्पा मारत, पण हळू आवाजात. ‘मोठा आवाज केला तर जंगलाची शांतता मोडते. ते जंगलाला आवडत नाही.’ गोट्याने सांगितले होते ना! कबीरला आता जंगलाचे नियम कळू लागले होते. फिरताना कबीर म्हणाला, ‘‘गोट्या तुझे नाव आपण ठेवले. या पिलूचे पण ठेवू. गोट्याने जोराने मान हलवून हो म्हटले. पिलाने सोंड हलवून ‘हो’ म्हटले. काय बर नांव ठेवावे? कबीर विचार करु लागला. पिलू वयाने लहान असले तरी आकाराने मोठेच होते. कबीरला आठवले, आजी म्हणायची, ‘‘कब्बू, तू जास्त खाल्लेस आणि व्यायाम केला नाहीस आणि बसून नसुता टी.व्ही. बघितलास, खेळला नाहीस तर ‘गजाढोल’ होशील. (म्हणजे हत्तीसारखा ढोल्या). ‘ढोलू’ नाव कसे आहे? कबीर म्हणाला. पिलाने सोंड वर करुन पसंती दाखविली. गोट्याने उड्या मारुन ‘हो’ म्हटले.

चालता चालता ढोलू झाडाच्या खोडावर सोंड घासे. त्यामुळे खोडाला ‘खाच’ पडे. कबीरने पाहीले की बर्‍याच झाडांना अशा मोठ्या खाचा पण होत्या. त्यात सरडे, किडे रहात होते. तळ्याच्या काठावर हत्ती चालताना खड्डे पडत. तेथे पाणी साचे. त्यात फुलपाखरे पाणी पीत असत. हत्तीचे ‘शेण’ सुद्धा खूप उपयोगी होते. त्यावर अनेक किडे जगत. ‘निसर्गाचे सायकल’ कबीरला समजू लागले होते. ढोलू खूप गवत खात असे आणि खूप पाणी पित असे. ढोलूच होता ना तो! पण तो शाकाहारी होता. तो प्राण्यांना मारत नसे. तरीही तो खूप शक्तीवान होता. कबीरला ते खूप आवडे. ‘हत्तीचा मेंदू सर्वात मोठा असतो’ आईने कबीरला सांगितले होते.