नमस्कार मित्र–मैत्रिणींनो.

एक वर्षापूर्वी मी तुमच्यासमोर प्लॅनिंग असेंबली मध्ये उभी होते आणि 23-24 वर्षांत काय काय  करण्याची योजना आहे हे सांगत होते. आणि आज मी  23-24 वर्षाचा लेखाजोखा तुमच्या समोर मांडते आहे. भरभर निघून गेले ना वर्ष? मला असं वाटतंय ते अर्थातच तुम्ही सर्वांनी मदत केली, सहकार्य केलं म्हणून. तुम्हा सर्वांचे शतशः आभार.
दीड दोन महिने फोनाफोनी झाल्यानंतर बोर्ड तयार झालं आणि प्रत्येक डायरेक्टरने आपापल्या कमिटीज तयार केल्या. सुरुवातीलाच वर्षभराचं कॅलेंडर तयार केलेलं होतं.   “Create hope in the world ” हे यावर्षीचं ब्रीदवाक्य  RI   President  Gordon McInaly   ह्यांनी ठरवलं होतं. ह्या मध्यवर्ती कल्पनेच्या भोवतीच प्रोजेक्ट्स गुंफले आणि कामाला सुरुवात केली .कुठलाही ताण न घेता धावपळ न  करता  काम करायचं असं आपण सगळ्यांनीच ठरवलं होतं आणि तसंच काम करत गेलो. तरीही डिस्ट्रिक्टने‌ ठरवलेल्या सगळ्या Thrust area  त आपण काम केलं. प्रत्येक avenue त काही ना काही काम झालं. आजचा रिपोर्ट बघितलात तर आपण एकूण 56 प्रोजेक्ट्स केले, 23 लाख किमतीचे आणि जवळजवळ साडेनऊ हजार आपले बेनिफिशियरीज  आहेत. अंध मुली, मूकबधिर मुलं, सार्थक मधील  street children, दिव्यांग  लोक  ह्याच्यावर याही वर्षी आपला फोकस राहिलेला आहे. ह्ययावर्षी  Global Grant आपण अपंग मुलांच्या निवासी  शाळेला मदत करण्यासाठी करत  आहोत. Paediatric heart surgeries साठी district ने केलेल्या   “हृदयस्पर्शी ” ग्लोबल grant मध्ये सुद्धा आपला क्लब सहभागी झालेला आहे.

15 अंगणवाडींचा सर्वे केला आणि ज्या गोष्टी त्यांना शासनाकडून मिळत नाहीत पण मुलांच्या सर्वांगीण वाढीसाठी आवश्यक आहेत अशा गोष्टी आपण त्यांना दिल्या. त्यामध्ये ड्रॉइंग ची पुस्तकं, क्रेऑन पेन्सिल, पझल्स, खेळ, फ्लॅश कार्डस पाट्या, वह्या ,पेन्सिली, आरोग्य आणि आहाराशी निगडित तयार केलेले चार्टस  इत्यादींचा समावेश होता. त्यांच्यासाठी खरेदी करताना मला सुद्धा खूप मजा आली. ग्रामीण भागातील शाळांना ई लर्निंग किटस, प्रिंटर्स, शालेय विद्यार्थिनींना सायकल , धागा प्रोजेक्ट अपंग  लोकांना दिलेले‌  artificial limbs हे खूप समाधान मिळवून देणारे प्रोजेक्ट झाले .
“साथी हाथ बढाना ” म्हणत आपण पाच सिनर्जी उपक्रमात भाग घेतला, दोन जॉईंट मीटिंगस  केल्या, एका मल्टीस्टेट RYLA त भाग घेतला आणि लिटरसी या डिस्ट्रिक्ट सेमिनारचे आपण  co host झालो.
व्होकेशनल अवॉर्ड आपण दरवर्षी देत असतोच. ते  देताना त्याला थोडा पर्सनल टच यावा म्हणून मानपत्रांमध्ये आपण   awardee चा फोटोचा ही  समावेश केला.
Ann  कमिटीने रोटेरियनचा सेवाभाव आणि स्त्री सुलभ आवड यांचा उत्तम मेळ घालत आणि बॅलन्स साधत खूप छान कार्यक्रम केले.
महिना भरच्या घडामोडी तुमच्यापर्यंत पोहोचवणे, रोटरी क्विझ, आपल्या मेंबर्सच्या मुलाखती आणि इतर अनेक गोष्टी सातत्याने तुमच्यापर्यंत पोहोचवल्या त्या  PUSH  च्या संपादक मंडळांनी. PUSH  चा  दिवाळी अंक , बाहेरच्या जगातील अनेक प्रस्थापित दिवाळी अंकाच्या तोडीस तोड त्यांनी काढला. त्या सर्वांचं मनापासून अभिनंदन. BLOG स्वरूपात अंक काढणं हे अतिशय चिकाटीचं आणि जिकरीचं काम आहे. ते वृंदाने नेटाने पार पाडले.

या वर्षात काही वैशिष्ट्यपूर्ण गोष्टीही घडल्या. त्याचा आवर्जून उल्लेख करणे आवश्यक आहे. आपल्या क्लबच्या कॉन्स्टिट्यूशन मध्ये काही बदल करून सुधारित कॉन्स्टिट्यूशन तयार करण्यात आली. तसेच  by laws मध्येही काही बदल करण्यात आले. सुधारित कॉन्स्टिट्यूशन आणि बायलॉज च्या कॉपीज तयार झालेल्या आहेत आणि त्याप्रमाणे आता आपल्या क्लबचे कामकाज करावे लागणार आहे. Golden Melodies हा fund raising program आपण केला आणि ट्रस्टला दहा लाखाहून ही अधिक रक्कम  मिळवून दिली. या इव्हेंटचा पीआय साठी ही  चांगला उपयोग झाला. दरवर्षीप्रमाणे डिस्ट्रिक्ट एकांकिका स्पर्धा  वाजत गाजत पार पडल्या. ह्या स्पर्धेत सहभागी होण्याचं अपील आपण  एक व्हिडिओ तयार करून त्या व्हिडिओच्या माध्यमातून केले.
जास्तीत जास्त लोकांना भाग घेता यावा अशी संहिता  आपण आपल्या club साठी निवडली. त्यामुळे अनेकांनी या स्पर्धेचा आनंद घेतला. डिस्ट्रिक्ट एकांकिका संदर्भात यावर्षी एक महत्त्वाची घटना घडली.  रो.शिरीष क्षीरसागर ह्याने  ann  स्वाती क्षीरसागरच्या स्मरणार्थ दहा लाख रुपयांची देणगी ट्रस्टला दिली आणि पुढच्या अनेक वर्षाच्या एकांकिका स्पर्धेच्या खर्चाची तरतूदच केली म्हणाना. ह्या स्पर्धा आता “रोटरी क्लब पुणे शिवाजीनगर आयोजित स्वाती करंडक एकांकिका स्पर्धा ” अशा नावाने  संबोधण्यात येतील .
ह्यावर्षीच्या दिवाळी पार्टीला बऱ्याच वर्षांनी आपण कथक नृत्याचा कार्यक्रम ठेवला होता आणि सर्वांनी तो खूप एन्जॉय केला.
काही लोकांशी बोलताना असं जाणवलं की थोडासा एकसुरी पणा  येत चाललेला आहे. म्हणून एक प्रयोग करून बघितला. महिन्यातील एक रविवार हा आपण आपल्या क्लब मधील मेंबर्स चे वाढदिवस आणि त्यांच्या लग्नाचे वाढदिवस सर्वांनी मिळून साजरे करण्याचे ठरवले.  प्रत्येक वेळेचा नवीन वेन्यू, नवीन मेन्यू, मनसोक्त गप्पा या सर्वामुळे  assimilation चांगलं झालं. मागे वळून बघताना असं लक्षात आलं की प्रत्येक वेळेचा वाढदिवस हा काहीतरी निराळी गोष्ट घेऊन पुढे आला. कधी  छोटे–मोठे खेळ तर कधी मास्क लावून फोटो, कधी व्होकेशनल व्हिजिट, कधी टेरासीन सारख्या निराळ्या रेस्टॉरंटला भेट, तर कधी, डॉक्टर राव यांची शोभाताई  ह्यांनी साजरी केलेली पंच्याहत्तरी, असं खूप काही घडलं .
ह्यवर्षी आपल्याकडे सहा जणांना प्रमोशन मिळून ते आजी आजोबा झाले .त्यांना त्यांच्या नातवंडांच्या बरोबरचा फोटो गिफ्ट करून आपणही त्यांच्या आनंदात सहभागी झालो आणि त्यांना ते गिफ्ट मिळाल्याचा खूप आनंदही झाला .
यावर्षी बरेच इव्हेंटस  स्पॉन्सर झाले. दिवाळी डिनर,  कोजागिरी डिनर, प्रभात पर्व कार्यक्रम, फेब्रुवारी मार्च आणि डिसेंबरच्या बर्थडे पार्टीज इत्यादी. गुरुद्वारा व्हिजिट आणि  Botanist  बरोबर केलेली ताम्हणी घाटातील पावसाची सहल ही अगदी वैशिष्ट्यपूर्ण ठरली. अनंत चतुर्थीला जोडून केलेली सहल  ही मस्त झाली. एकंदरीत काय आपलं जे रोटरी च गीत  आहे, “बहुसेवा थोडी गंमत“, हे आपण आचरणात आणलं. त्यातिल थोडी गंमत आठवली की खचितच म्हणावसं वाटतं, “कोई लौटा दे मेरे बीते हुए दिन “.
असो, मंडळी बाय–बाय. तुम्ही सर्वांनी मला ह्या खुर्चीवर बसवलंत. माझ्या परीने त्या भूमिकेला न्याय द्यायचा मी प्रयत्न केला. कमी जास्त झालं असेल तर समजून घ्यावं. तुम्हा सर्वांना रोटरी आनंददायी, प्रेमदायी आणि लाभदायी ठरो अशी इच्छा व्यक्त करून मी थांबते.

डॉ स्मिता जोग, अध्यक्ष

टेक १- मे/जून २०२३- पूश चा पहिला अंक काढायची धांदल सुरू. मिटिंगा, मेसेजेस, कढे, प्रूफ रिडिंग, सगळी नेहमीची संपादक मंडळाची धामधूम. हुश्श! झाला बाई वेळेत. मग थोड्या काॅपीज छापून रिलीज करायच्या, बाकी सगळेजण  pdf वाचतील असा निर्णय झाला. लागली आहे म्हणा आता सगळ्यांना मोबाईल किंवा आयपॅड, लॅपटॉप वगैरे आयुधं वापरून पुश वाचायची सवय. तरी काहीजणांना बरी वाटते हातात घेऊन पानं उलगडत वाचायला. मग छापावं कि नाही ह्यावर दोन तट. मला बापडीला दोघांचही पटतं. वय झाल्याचं लक्षण आहे बहुतेक.
टेक २ – जुलै – आॅगस्ट पासून ब्लॉग पुश काढायचा. तसं सर्व्हिस प्रोव्हायडरशी बोलणं झालंय दोन तीन वेळा. पण प्रत्यक्ष भेट नाही. सगळं कसं टेक्नॉलॉजीयुक्त. मागील वर्षाचा ब्लॉग पुशचा अनुभव असल्याने कल्याणी मदत करणार होती. पण कौटुंबिक कारणामुळे तिला ते शक्य झालं नाही. मग मी आणि प्रवीण वडीचार, आमची झुंज सुरू. त्यांना लागणाऱ्या फाॅरमॅट मधे सर्व मॅटर देणे हे कढेंना मॅटर देण्यापेक्षा अवघड आहे हा साक्षात्कार झाला. मागून सगळा मजकूर पुरवायला गिरीजा होतीच. तुंबळ लढाई करत पहिला ब्लॉग पुश झाला कि बघता बघता पब्लीश. पुन्हा एकदा हुश्श!
एकदा रूळ, डब्बे, पॅसेंजर, सगळ्यांचा अंदाज बसल्यावर “हाण गाडी महाराजा” असं म्हणून सुटली आमची पुशट्रेन. प्रोजेक्ट, प्रोग्राम, उपलब्धी, इ सगळा दारूगोळा प्रत्येक अंकासाठी पुरवायची जबाबदारी गिरीजा ने एक हाती उचलली. आपल्या क्लबमधील मैत्रिणींच्या वाटचालीचा वेध घेत होती सरिता. जमेल तेंव्हा रोटरी क्विझ बनवून द्यायचा अशोक. ‘मनाचिये गुंती’ सदर पण सगळ्यांना आवडलं. ते महिन्याआड असावं असा मानस होता. पण काही वैयक्तिक अडचणींमुळे ३/४ च अंकात येऊ शकलं ते सदर.

टेक ३- दिवाळी अंक – ही एक वेगळीच धामधूम असते मंडळी. दोन महिने आधीपासून काम सुरू केलं तरी शेवटच्या दिवसापर्यंत संपादक मंडळ गॅसवर राहतंच. आपल्या सदस्यांकडून अपेक्षेनुसार भरघोस प्रतिसाद मिळाला. शिरीष क्षीरसागरने कव्हरसाठी सुंदर चित्रं काढून दिलं. गिरीजा, सरिताने लिखाण गोळा करायला मदत केली. सगळं साहित्य कढेंकडे जात राहिलं. मी आणि गिरीजाने प्रूफ रिडिंग केलं. अंकाला स्वरूप देण्याच्या शेवटच्या टप्प्यात मी काही दिवस प्री पेटस साठी गोव्याला गेले. हा मेजर टप्पा पार पडला तो गिरीजाबरोबर शेखर पण कंबर कसून कामाला बसला म्हणूनच. सालाबादप्रमाणे काही शेवटचे गोंधळ पार पाडत एक देखणा दिवाळी अंक सगळ्यांच्या हातात देता आला.
टेक ४- मे/जून २०२४ – आली कि बघता बघता ‘समाप्त’ ची पाटी दाखवायची वेळ. वर्षभराचा लेखाजोखा मांडला तर गोळाबेरीज एकंदरीत बरी दिसते आहे. कोणतंही काम करताना अडचणी येतात, काही समाधानाचे क्षण असतात, काहीवेळा आपण ह्या कामासाठी देत असलेल्या वेळाची आणि आपल्या श्रमांची इतरांना कदर नाही अशी पण भावना निर्माण होते. ब्लॉग पुश काढायचा ही अध्यक्षांची इच्छा शीरसावंद्य मानून आम्ही ते केलं. पण आमच्या कष्टांच्या प्रमाणात सदस्यांनी त्याला प्रतिसाद दिला नाही ही खंत माझ्या मनात नक्कीच आहे. पण चालायचंच. ते हिंदी गाणं आहे ना, “थोडा है, थोडेकी जरूरत है. जिंदगी फिर भी यहां खूबसुरत है”, तसंच काहीसं.
शुभं भवतु

वृंदा वाळिंबे व समस्त संपादक मंडळ